ΝΕΚΡΩΣΙΜΗ ΤΕΛΕΤΗ
Η απώλειά μας
Είναι κέρδος για τις επόμενες ζωές.
Οι ελπίδες μας για το μέλλον
Πρέπει να εξαρτώνται
Από γεγονότα σαν κι αυτό,
Αφού το σώμα φθείρεται
Και στο
Μύλο τον κοφτερό του χρόνου
Εξαντλείται σε μιαν υπηρεσία τέτοια
Σαν τη δική σου
Και χάνεται στο χτες,
Στην εποχή που άρχισε
Η κατάκτηση της Αιωνιότητας.
Τι γνωρίζαμε
Σαν κλάψαμε χτες;
Τόσο σφιχτά μάς τύλιγε η άγνοια
Που νομίσαμε ότι όλοι μας
Ήμαστε θνητοί
Και οι ζωές που κάποτε ζήσαμε αναλώθηκαν
Και σπαταλήθηκαν στον εγωιστικό εαυτό μας.
Πόσο στενή είναι αυτή η ματιά
Να πιστεύουμε ότι θα πρέπει
Αιώνια ν’ αποτελούμε οι ίδιοι
Το στόχο ολάκερου του μόχθου
Και της δυστυχίας,
Από τη γέννηση ως το θάνατο.
Κι όπως σ' ένα έργο
Η αυλαία πέφτει
Και η σκηνή μένει αδειανή.
Πόσο κουτό από μέρους μας
Να νομίζουμε πως είμαστε
Εμείς ο στόχος ετούτου του αγώνα
Και πως ζούμε μόνο μια φορά
Περιστρέφοντας τα πάντα
Γύρω από την άποψη ότι η ζωή είναι μικρή.
Ω, όχι, εδώ σχεδιάστηκε
κι ανέβηκε στη σκηνή ένα πιο μεγάλο δράμα
Αλλά εμείς με στενότητα πνεύματος
Το σχέδιο παραβλέψαμε.
Είπαμε πως τα πάντα είναι
Σάρκα θνητή
Πως το πνεύμα δεν είναι τίποτε άλλο
Από κάτι που στέλνουμε με πληρωμή
Σ' έναν παράξενο παράδεισο
Για να χαραμιστεί εκεί.
Κι αν το αντίτιμο δεν έχουμε,
Πηγαίνει σε κάποιο άλλο μέρος,
Σκοτεινό, όπου ο πόνος βασιλεύει
και η ζωή σπαταλιέται ξανά.
Σε τι σκοτεινά βάθη
Έφτασε ο λογισμός μας
Για να σκεφτούμε πως η σάρκα
Είν' ικανή γι’ αγάπη ή η εμπιστοσύνη ή η ζωή,
Για να νομίζουμε ότι τα νύχια και τα προσωπεία
Είναι το μόνο που χρειάζεται να ονειρευτούμε.
Σε τι μέρος βαθύ
Πήγε η αγάπη μας,
Ώστε η μάζα να μπορεί να την αντισταθμίσει;
Ανησυχίες που όριζαν τη ζωή μας
Εδώ καλλιεργήθηκαν,
Κι εμείς,
Αφού τυφλοί κι αναίσθητοι γινήκαμε,
Με λαχτάρα
Τις ζωές μας περιορίσαμε
Σε μία.
Τι σπατάλη!
Να νομίζουμε ότι όλη η αγάπη μας
Το έργο μας,
Τα χαρίσματά μας,
Οι γνώσεις μας κι οι
Αναστεναγμοί μας
Επρόκειτο
όλα να αναλωθούν
Όλα σε μια
ανάσα, σε μια στιγμή,
Και μ' ένα όνομα.
Τούτη τη μέρα μάθε τώρα, κάτι παραπάνω,
Οι αλυσίδες αδυνάτισαν
Και η κυριαρχία της θρησκευτικής λατρείας
Ξέφτισε με τα χρόνια,
Κοιτάζουμε
Κι ανακαλύπτουμε ότι δεν ζούμε
Μόνο μια φορά,
Αλλά ξανά και ξανά,
Από τη γέννηση του σώματος
Μέχρι την ταφή του
Κι έπειτα πάλι
Από τη γέννηση
Και, ναι, πάλι στον τάφο,
Ώστε ν’ απαλλαγούμε από υπάρχοντα
Που συχνά καταστρέφονται
Στην πορεία της ζωής.
Από αιώνα σ' αιώνα
Από εποχή σ' εποχή
Βαδίζουμε στο μονοπάτι
Που οδηγεί αιώνια
Στο ασταμάτητο
Τικ-τακ του χρόνου.
Μπουσουλάμε, περπατάμε, πετάμε
Και κερδίζουμε
γι’ άλλη μια φορά
Την κληρονομιά όλων των ζωών μας
Για να τη σπαταλήσουμε και πάλι.
Αλήθεια, αυτή η εικόνα
Δεν είναι θλιβερή
Μήτε μελαγχολική,
Δεν είναι κάτι πονεμένο
Η ζωή.
Είναι μια γνήσια περιπέτεια
Όπου χωρίς όπλο ή τροφή
Άλματα κάνουμε
Και όπου η ανάσα
Διαρκεί αιώνια.
Είναι μια περιπέτεια
Από τον ένα δεσμό
στον άλλο,
Καθώς προχωράμε
Στο δρόμο μας.
Ο πόνος που νιώθουμε
Είναι εγωκεντρικός
Γιατί, έχουμε χάσει
Στ' αλήθεια
Το χαμόγελο,
Το χάδι,
Το ταλέντο και την ευτυχία που
Κερδίσαμε
Από τον/την (όνομα ατόμου).
Μας έδωσε
Από το παρελθόν του/της
Την ικανότητα να ζούμε
Και ν’ αντιστεκόμαστε
Στις τρικυμίες της μοίρας.
Είναι αλήθεια ότι χάσαμε
τη βοήθειά του/της
Στις προσπάθειές μας,
Και χάσαμε ακόμα τη συμβουλή του/της
Και τη δύναμή του/της,
Αλλά τα χάσαμε
Μόνο για λίγο.
Ο/Η (όνομα του ατόμου) δεν φεύγει
Με το θλιβερό ήχο από τύμπανα
Αλλά με έναν ψίθυρο σαν
Αναστεναγμό νεράιδας
Το δρόμο για να προλειάνει
Για το δικό μας ερχομό
Ο/Η θα βρίσκεται σ' ένα ευχάριστο
Μελλοντικό χρόνο
Και μελλοντικό τόπο
Το χαμόγελο του/της
Το χάδι του/της
Το ταλέντο του/της
Θα επενδυθούν εκεί για να φτιάξουν
Έναν τρόπο ζωής.
Είναι αλήθεια ότι μπορεί να μην
Τον/την γνωρίζουμε τότε
Και να γνωρίζουμε μόνο το έργο του/της.
Αλλ' όμως,
αν δεν στείλουμε
Την εμπροσθοφυλακή μας
Στο χρόνο,
Δεν θα έχουμε πια Ανθρώπινη φυλή.
Κι έτσι, αποχωρισμένος-η
απ' αυτή
τη Γενετική Αλυσίδα,
Σε κάποια νέα γωνιά,
Σ’ ένα νέο κόσμο
Σε στέλνουμε (όνομα ατόμου),
Κι εκεί θα υπάρχει,
Όπως γνωρίζουμε τώρα,
Ένα χαμόγελο,
Ένα χάδι,
Μια ευτυχία για μας
Και για σένα
Που δεν μπορούσες να βρεις
Πάνω στη Γη.
Κι έτσι γυρίζουν
Οι μέρες, τα χρόνια,
Οι αιώνες
Κι έτσι προχωράμε
Με τα λάβαρα τυλιγμένα.
Ήσυχα
στο δρόμο μας,
Μα τώρα γνωρίζουμε
Και τώρα θα βρούμε
Το Δρόμο.
Το σκοτάδι
Έχει διαπεράσει το φως,
Κι η νύχτα
Πλησιάζει το αύριο.
Στον ουρανό
Μην ξαναπάς.
Στη ζωή
Το πνεύμα μας υψώνεται
Κατακτώντας διαρκώς
Τη σοφία που υπάρχει.
Δεν τρέμουμε
Αντιμέτωποι με το θάνατο
Διότι ξέρουμε ότι ζωή
Δε σημαίνει απλώς ν' ανασαίνεις.
Να νικήσεις!
Πήγαινε, (όνομα ατόμου)
Και πάρε
Τη ζωή
Που προσφέρεται τώρα
Και ζήσε
Έχοντας εμπιστοσύνη
Ότι εμείς
Το χρέος μας θα κάνουμε.
Πήγαινε, (όνομα ατόμου),
Μπορείς να ελέγχεις
Αυτό που πρέπει να ελέγχεις.
Η απώλειά μας
Είναι κέρδος
Σε σοφία και σε ικανότητες
Για μελλοντικές ημερομηνίες και άλλα χαμόγελα,
Κι έτσι στέλνουμε στην
Αλυσίδα της αιωνιότητας
Την κληρονομιά μας,
Την ελπίδα μας,
Τον/την φίλο-η μας.
Αντίο, (όνομα ατόμου).
Οι δικοί σου άνθρωποι σ' ευχαριστούν που έζησες,
Η Γη είναι καλύτερη χάρη σ’ εσένα,
Άντρες, γυναίκες και παιδιά ζωντανοί είναι σήμερα
Χάρη σ’ εσένα.
Σ' ευχαριστούμε, (όνομα ατόμου) που ήρθες κοντά μας.
Το δικαίωμά σου να φύγεις
Δεν αμφισβητούμε.
Τα χρέη σου πληρώθηκαν,
Αυτό το κεφάλαιο της ζωής σου έκλεισε.
Πήγαινε τώρα, αγαπημένε-η (όνομα ατόμου)
Και ζήσε άλλη μια φορά σε ευτυχέστερο χρόνο και τόπο.
Σ' ευχαριστούμε (όνομα ατόμου)
Όλοι εσείς που είστε εδώ σηκώστε τώρα
Τα μάτια και πείτε
στον/στην
Αντίο
(Συνάθροιση) Αντίο.
Αντίο, αγαπημένε-η μας
Αντίο.
Θα μας λείψεις.
Άφησε τώρα το σώμα
Ν’ αποσυρθεί
Και να γίνει στάχτη
Και χώμα
Από τη γήινη κι αγνή φωτιά
Να μην υπάρχει πια, να μην υπάρχει.
Κι αυτό έγινε..
Ελάτε φίλοι,
Ο/Η (όνομα ατόμου) είναι καλά
κι έχει φύγει.
Ας επιστρέψουμε στις
δουλειές μας. Έχει κι αυτός-ή τη δική του/της δουλειά.
Θα τύχει καλής υποδοχής εκεί.
Στον Άνθρωπο!
Λ. Ρον Χάμπαρντ
